Opdat we niet vergeten: Een Foto

Een foto.
Een foto van een poëziealbum.
Dat is wat het lijkt maar het is zoveel meer.
Het symboliseert een stukje familiegeschiedenis.
Het eerste album was namelijk verloren gegaan tijdens het bombardement, dat kreeg ik vroeger steevast te horen.
Meer werd er niet verteld en ik had toen ook niet het besef om er over door te vragen.
Het album bevat namen van mensen die er niet meer zijn.
Namen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt, bewust maar soms ook onbewust, gewoon omdat hij of zij nog te jong was.
Maar het album toont ook vooral een grote leegte, de leegte van een oudere broer die er niet in voorkomt.
Gewoon vanwege het simpele feit dat hij te werk was gesteld in Duitsland.
Pas lang nadat de oorlog voorbij was, eigenlijk nadat hij al min of meer was doodgewaand, keerde hij terug.
Een oom die verre van favoriet was en die er eigenlijk nimmer in was geslaagd zijn leven (weer) op de rij te zetten.
En over de oorlog, over wat hij had gezien en of meegemaakt … daarover werd vooral niet gesproken.

4 mei was primair een dag dat we stilstonden bij hen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gesneuveld, later zijn daar al de Nederlandse slachtoffers van andere oorlogen bijgekomen.

Voor mij was en is 4 mei ook een dag dat er even wordt stil gestaan bij dit stukje familiegeschiedenis, het betreft “slechts” de kant van mijn moeder.

De kant van mijn vader had het tot op zekere hoogte eigenlijk beter getroffen.
Hij en zijn familie woonden slechts één dorp verderop.

Corine Stolk  

Written by Paul