Belevenissen van een (kanker)patiënt

Column door Corine Stolk

Het medisch verhaal is in de afgelopen colums redelijk uit de doeken gedaan, dan is het vanaf nu tijd om eens aandacht te gaan besteden aan wat bijzondere ontmoetingen in het ziekenhuis.
De mensen die je daar treft, kun je ook gewoon op straat tegenkomen, hoewel ik me soms afvraag waar de mensen op hun best zijn en waar zij hun ware gezicht laten zien.
Dat zou voor een ieder een leuke huiskamerdiscussie kunnen worden, zeker als je het verschil in sekse er ook nog in betrekt.
Als je in het ziekenhuis wordt verhuisd, word je in de regel met bed en al verkast. Zo werd ik de voorlaatste dag naar een vierpersoonskamer gereden met
– een lege plek waar mijn bed kwam te staan;
–  een leeg bed voor de vierde mens waardoor het mogelijk zou kunnen worden om met elkaar een klaverjasje te leggen;
–  een bed dat werd gebruikt door een vrijbuiterstype, de man was overdag én ‘s-nachts regelmatig zoek en bleek dan een flinke poos aan de wandel te zijn, waardoor je soms dacht dat er sprake was van een verstokte roker, maar niets van dat alles wees erop, het zal wel “gewoon” een stuk natuurlijke onrust zijn geweest;
– en tot slot een bed met alleen maar buik, althans zo leek het, want aan die buik bleek ook nog een hoofd vast te zitten.
Het deed mij direct aan Billie Turf denken, maar de man in kwestie was niet zo leuk als mijn herinneringen aan Billie zijn, die was namelijk aandoenlijk, grappig en klunzig.
Dat bleek de man in het ziekenhuisbed niet te zijn, die drukte een meer dan behoorlijk stempel op de zaal.
Hij had best wel reden tot zorg (een aantal jaren geleden waren er wat tenen aan een voet geamputeerd en dat dreigde nu ook te gebeuren aan zijn andere voet), maar de manier waarop hij zijn zorg opeiste …
Zo dreigde hij een taxi te bellen om zich naar een ander ziekenhuis te laten overbrengen en op enig moment dreigde hij zelfs om zich naar huis te laten brengen, om daar alle pillen die hij had te slikken en dan zou er natuurlijk worden gezegd dat “Billie” een doodgoede jongen was maar dat hij nu goed dood is. Het meest bijzondere was dat hij hiermee ook het nodige leek af te dwingen.
Zo kwam zijn behandelend arts tot drie keer toe voor hem op de zaal, terwijl hooguit één keer per dag te doen gebruikelijk is. Zijn arts kwam zelfs verslag uitbrengen over wat er met betrekking tot Billie besproken was in een avondoverleg. Ieder ander krijgt dat pas de volgende dag te horen. En Billie kreeg de nodige pijn- en slaapmiddelen, sliep daardoor als enige van de zaal als een roos; de vrijbuiter is minimaal tot twee maal toe flink aan de wandel geweest en ik werd wakker gehouden door een luidruchtig snurkende Billie.
Ik was dan ook reuze blij dat ik de volgende dag even over tienen werd gehaald om naar huis te gaan. Dat ene nachtje was helaas net even teveel geweest, en hoe het met Billie is afgelopen kan ik jullie dus niet laten weten. Tot later. 

Written by Paul