De belevenissen van een (kanker)patiënt.

Column door Corine Stolk

Stel je hebt de lerarenopleiding doorlopen, je bent afgestudeerd en aan de slag gegaan als leraar geschiedenis. Dan komt er een moment dat je je leerlingen het verhaal van het paard van Troje moet vertellen.
Een reusachtig houten paard, dat door de nietsvermoedende inwoners van Troje binnen de stadsmuren werd gehaald. Zij wisten echter niet dat er Grieken in het paard waren verstopt en met het binnenhalen van het paard leidden zij hun eigen ondergang in, de Grieken kwamen uit het paard en veroverden de stad Troje.
Als leraar maak je het dan echt helemaal af wanneer je er nog een eigen grapje aan toevoegt. Zo gaat het verhaal dat de Trojaanse inwoners het onder hun voeten voelden kriebelen, ze dachten wat voelen we toch maar dat kwam doordat ze door de Grieken onder de voet werden gelopen. Succes gegarandeerd, toch? Ik heb dit verhaal ooit twee keer mogen aanhoren, gewoon omdat ik een keer ben blijven zitten en heb die leraar daardoor twee jaar meegemaakt Je zult maar zo’n 40 jaar voor de klas staan en ieder jaar weer hetzelfde verhaaltje houden …
Hier moest ik aan denken op het moment dat ik op een zaal van de covid-afdeling terecht kwam. Daar lag een gepensioneerde leraar, een ruime tachtiger, die niet het allerbeste nieuws had gekregen, maar zeker nog geen fataal nieuws, hoewel hij daar zelf wel vanuit ging. Twee dagen lang heeft hij tal van kennissen gebeld over zijn nieuws. Keer op keer hetzelfde verhaal, waarbij hij er voor koos om zijn gevoel volledig buitenspel te zetten.
Dat deed hij omdat niet iedereen het waard is om zijn gevoelens mee te delen en voorts lagen er ook nog twee pottenluisteraars op zaal, want zo zag hij ons.
Dat die laatste twee tig keer zijn verhaal moesten aanhoren, deerde hem in het geheel niet, het draaide immers allemaal om hem. Het was overigens geen gepensioneerde leraar geschiedenis maar eentje in de exacte vakken en dat maakte zijn analyses met de diverse artsen ook uiterst bijzonder.
Meer dan eens trachtte hij zijn huidige ziekte te verklaren als een gevolg van twee andere ziektes van 40 en 50 jaar geleden en keer op keer werd dat door de artsen tegengesproken, maar ook daarin bleef hij een repeterende langspeelplaat.
Het is en blijft toch uiterst triest dat je zo’n 20 jaar na je pensioen nog steeds in je lerarenrol bent blijven hangen. Zou je dan eigenlijk wel echt hebben geleefd?
Hoewel je die vraag natuurlijk in meerdere situaties kunt stellen.

Written by Paul