De belevenissen van een (kanker)patiënt.

Column door Corine Stolk

Pesten is van alle tijden, het gebeurt overal en ik kan het weten, ik ben zelf een paar keer slachtoffertje geweest.
Mijn moeder was én een enthousiaste én een goede/vaardige handwerkster en het was haar grote droom op het moment dat ze in verwachting raakte, dat de eerste een meisje zou worden, dan kon ze jurkjes maken met tal van soorten van tierelantijntjes (strikken en smokwerk e.d.).Haar droom kwam uit (ik was namelijk de eerstgeborene), maar nadat er op de kleuterschool vrijwel dagelijks ergens wel een strik werd los getrokken, was het met die jurkjes snel over.
Zie zo’n strik namelijk op je rug maar weer eens vast te knopen.
Na de kleuterschool volgde de lagere school en ook daar ging het wel eens mis.
In de derde en de vierde klas werden we van de Tweede Christelijke Nationale School tijdelijk gedetacheerd bij de Eerste Christelijke Nationale School. Zij hadden namelijk ruimte over en wij kwamen ruimte tekort.
Vaak was het donderen, zij voelden zich namelijk verheven boven ons, puur vanwege het feit dat zij van de eerste waren
Zelf ben ik een keer door de eerste CNS-‘ers achterna gezeten, in een hoek geplaatst, waarna zij me dwongen om me mijn eigen naam te laten zeggen, gewoon omdat ze door hadden dat ik de “R” nog niet goed kon laten rollen.
Dus succes gegarandeerd, want wat kon er weer worden gelachen. 
De rest van mijn school-, studie -en loopbaan ging vrijwel zonder pesterijen gepaard.
Groot was ook mijn verwondering dat het begrip “patiënten pesten” ook bestaat (in een ziekenhuis werken immers mensen met een roeping) dat heb ik onlangs namelijk aan den lijve kunnen ondervinden.
De dag die van origine gepland stond, als de dag dat ik naar huis had zullen gaan, was ook de dag dat de diagnose werd gesteld dat ik corona had.
Dat feit moest natuurlijk nog even worden door gegeven aan de thuiszorgorganisatie, die mij behulpzaam zou zijn met de sondevoeding.
Pas om een uur of drie werd het signaal afgegeven dat zij er klaar voor was en mocht ik nog zelf nog “even” vervoer naar huis regelen.
Dat heb ik uiteindelijk op een nette manier geweigerd, en wel om twee redenen, vind maar eens iemand in je netwerk die bereid is jou als coronapatiënt te vervoeren (er zitten namelijk nogal wat mantelzorgers tussen) en ik was de hele dag al verre van fit.
Die weigering vond de broeder die bezig was geweest om mijn thuiskomst te regelen verre van fijn, om niet te zeggen dat hij er de pest over in had en uiteindelijk had hij daardoor geen andere keus dan mij over te dragen aan de covid-afdeling.
In het ziekenhuis is het overigens te doen gebruikelijk dat je met je bed en al wordt verhuisd.
Ik lag in dat opzicht al klaar, dus met me hele hebben en houden op het bed en dat werd ineens een verhuizing met rolstoel.
De covid-afdeling was ook hoogst verbaasd dat ik zonder bed kwam, en moest nog even snel een bed voor me regelen.
De betreffende broeder heb ik niet meer gezien of gesproken, maar ik ga er vanuit dat de tamtam zijn werk heeft gedaan en dat hij heeft meegekregen hoe ik er ‘s-avonds aan toe was.
Achteraf  bleek er wel een voordeel van de verhuizing per rolstoel te zijn.
Mijn toekomstige buurvrouw en ik konden elkaar even goed aankijken en daar komen we een volgende keer op terug.
Tot later.

Written by Paul