Snertweer en erwtensoep.

door Corine Stolk

Afgelopen vrijdag werd de expositie “50 jaar SER” geopend in de Oudheidkamer.

Het zou een gezellig-samen-zijn worden met de bestuursleden van de diverse werkgroepen, oud-bestuursleden en sponsoren.
Ook ik was als oud-bestuurslid uitgenodigd om bij deze feestelijke opening aanwezig te zijn en was ook zeer zeker voornemens om van de uitnodiging gebruik te maken, maar helaas … het was vrijdag geen weer.
Althans, geen weer voor mij om met mijn kwetsbare gezondheid juist dat weer- en windtype te kunnen trotseren, in dat opzicht heb ik inmiddels toch wel wat bijgeleerd.
Het gaat dus een “gewoon” bezoekje worden op een mooie (Pinkster)dag.
Intussen heb ik al diverse foto’s voorbij zien komen, met bekenden en ook onbekenden, alsmede van de expositie zelf en ik weet nu al dat er één essentieel deel uit de beginjaren ontbreekt, een (foto van het) pannetje met de zelfgemaakte erwtensoep van mijn moeder.

Er is wat snert gegeten in die jaren. Voorzitter in die tijd was Henk Goeneveld, een bevlogen man, maar in zijn doen en laten ook weleens een tikkeltje chaotisch. Dat kwam ook door het leven dat hij leidde, een eigen bedrijf, een groot gezin en dan ook nog actief in het verenigingsleven. Het kwam regelmatig voor dat er op het laatste moment nog het een en ander moest worden afgestemd met mijn vader, die in die periode de secretaris van de SER was. Vaak werd er dan vrijdagavond omstreeks 21:30 uur gebeld, waarna mijn vader al snel tegen Henk zei dat hij beter even langs kom komen, wel zo efficiënt, en Henk kwam dan ook gewoon.

Tja, en in het winterseizoen aten we ‘s-zaterdags vaak snert en een ieder weet dat je de lekkerste snert een dag van tevoren moet klaarmaken. Die wetenschap weerhield de heren er niet van om ‘s-avonds laat, tegen middernacht alvast aan de erwtensoep te gaan. Je zou Henk ervan kunnen verdenken dat hij het erom deed, maar het zou net zo goed m’n vader kunnen zijn, zonder Henk had hij namelijk niet mogen voorproeven en het zou natuurlijk ook kunnen dat de mannen een soort van een herenakkoord hadden afgesloten, iets wat we ook nooit meer kunnen achterhalen.

Al met al zijn en blijven dit toch gouden herinneringen aan een hele mooie tijd.

Written by Paul