Opdat we niet vergeten: De Tweede Wereldoorlog.

Ik ben van na deze oorlog en door de huidige generatie Boomer genoemd.
Wat deze oorlog voor mijn ouders heeft betekend, ben ik eigenlijk nooit achter gekomen.
Ik weet dat mijn vader in Duitsland te werk is gesteld, maar welke ontberingen hij heeft moeten ontgaan en of hij deze heeft ondergaan, dat weet ik niet.

Wanneer ik met mijn vader in gesprek raakte, dit zal tussen mijn 15de en 18de jaar zijn geweest, over wat hij had meegemaakt in de oorlog bleef het stil, kreeg het gesprek heel snel een andere wending.
Het was duidelijk dat hij er niet over wilde spreken, dit gold overigens ook voor mijn moeder ook daar kreeg ik geen antwoord op mijn vragen.

Wanneer ik er aan terug denk werd er eigenlijk, in onze familie, weinig gesproken over de oorlog.
Wellicht dat dit wel is gebeurd in de periode dat ik baby c.q. kleuter was en dat er op een gegeven moment een streep onder is gezet, omdat het leven en de opbouw van Nederland moest doorgaan.

Toch zijn er momenten in mijn leven geweest, dat ik er achter kwam wat voor geestelijke schade de Tweede Wereldoorlog bij mensen heeft gebracht.
Mijn Oma, van vaders kant, bezocht ik regelmatig in de fase dat haar leven op een einde liep.

Zij lag in het kleine kamertje op een éénpersoonsbed, wanneer ik dan bij haar zat gebeurde het, met grote regelmaat, dat zij beelden uit de oorlog voor haar zag en zij mij dan bij de arm pakte en zei: Arie je moet vluchten ze komen eraan of duiken Arie ze gaan op je schieten.
Tijdens zo’n periode zag ik de angst in haar ogen en realiseerde ik mij ook, dat zij niet mij waarschuwde, maar dat deze waarschuwing voor één van haar zonen was bestemd.
Bij haar kwam in deze periode eruit waar zij, vermoedelijk, tijdens de gehele oorlog voor in angst heeft gezeten, het verliezen van haar kinderen.

Met mijn Opa, eveneens van vaderskant, heb ik wel geprobeerd over de oorlog te praten, maar ook hij hield de boot, althans bij mij, af.
Wat het geestelijk met hem gedaan heeft kwam ik achter, toen ik bij hem een nacht aan het waken was.

Hij lag rustig te slapen, echter in één keer schoot hij overeind en riep mij en zei dat wij moesten marcheren.
Zo heb ik een klein uurtje met hem om de tafel lopen marcheren tot hij zelf weer naar bed wilde.
Wanneer ik tussen de rondjes tegen hem zei, Opa wil je niet naar bed was het antwoord; nee doorlopen. Echter ook bij hem zag ik tijdens het marcheren de angst in zijn ogen.

Mijn Opa van moederskant heb ik er nooit over kunnen vragen, hij overleed toen ik vijf was.
En mijn andere Oma sprak ook nooit over de oorlog.

Wanneer je zelf de oorlog niet hebt meegemaakt is het moeilijk om je te verplaatsen in de mensen die hier vol door zijn geraakt.
Alleen al om deze reden moeten de verhalen over oorlogen van generatie op generatie worden overgedragen, zodat wij nimmer vergeten wat een groot goed vrijheid is.

Arie Ouwens

Written by Paul